Klop zachtjes op m’n raam. Als het licht rood schijnt en de gordijnen zijn open, dan ben je meer dan welkom. Kom binnen: oordeel niet.

Mijn officiële naam is Willy II, gebouwd in 1972. Voor ik op de Nijverheidskade beland, lig ik aan ’t Zandpad in Overvecht. Berucht en beroemd om het vrouwelijk schoon, te huur per uur. Ik ben niet een van de eerste boten. Na de Tweede Wereldoorlog was het feest. Soldaten zoeken ver van huis een goed stel borsten om de winst mee te vieren dan wel op uit te huilen. Utrecht komt die behoefte in 1945 tegemoet door de meisjes van plezier onder te brengen in boten net buiten de stad.

Het gedonder begon in de jaren ’80. Steeds vaker draag ik vrouwen die elkaar niet kunnen verstaan, vrouwen met heimwee, vrouwen die bont en blauw… Er komen inspecties en petities, ruzies en ziektes. Maar daarnaast, u moet me geloven, zijn er evenveel vrouwen met een sterke ondernemerszin. Vrouwen die met het grootste plezier geld verdienen aan hun prachtige lijf. Toch worden we in 2013 gesloten, alle boten op een rij. Pas in 2017 word ik weer wakker gekust. Samen met twee andere boten van ’t Zandpad hijsen Utrechtse kunstenaars mij de kade op van vrijhaven De Nijverheid. Voor mijn ramen prijken de borden ‘abusievelijk gesloten’ en m’n rode krukken staan nog rechtop: klaar om op plaats te nemen.

Hoor je dat? Ongeduldig kloppen ze op mijn raam. Naar ware schoonheid blijft altijd vraag.
In de zomer van 2018 ontsteken de kunstenaars opnieuw mijn rode licht, als een vuurtoren, als een baken in de nacht. Twee van mijn peeskamers krijgen een nieuwe bestemming: één dat van Zandpadmuseum, waar ik vertel over mijn roemruchte verleden en de ander wordt expositieruimte voor opkomend talent. Opnieuw kraakt en kreunt mijn hout, omdat er hard wordt gewerkt aan nieuwe en spraakmakende kunst. Elke maand opnieuw.

Vroeger was ik een Boot die schone vrouwen toonde, maar vanaf nu toon ik schone kunst en is mijn naam: EXboot.