Rosa Huibers gebruikt haar camera als derde oog, waarmee ze de wereld vangt zoals zij hem wil laten zien. Fictie en werkelijkheid worden met elkaar in verwarring gebracht, doordat ze alledaagse -en zelfgemaakte beelden filmt, manipuleert en met elkaar verweeft als een geheel. Geluiden zijn hierbij ook van invloed, net als objecten die een poëtische lading hebben. Ze biedt anderen een ervaring: soms herkenning, soms verbazing, soms verwarring. De kijker kan de werkelijkheid niet meer achterhalen. Zo wil ze mensen aan het denken zetten, mensen niet alleen de voorkant maar ook de zij- en achterkant tonen.