De verhalen die Puck schrijft vervullen haar installaties en performatieve stukken met een betekenis die het persoonlijke overstijgt. De theatrale performances die ze creëert, zijn absurd, pijnlijk en zielig. Haar uitgangspunt ligt in observaties uit het alledaagse, die ze vervreemdt tot een absurd, tragisch en emotioneel geheel. Dit komt ook terug in haar poëzie, waarin de bezieling van objecten een terugkerend thema is. De wens tot interactie en een latent gevoel van eenzaamheid lopen soms hand in hand door haar studio.

De materialen die ze gebruikt, zijn direct en eerlijk: stoffen, spuitverf, gips, hout, schuimrubber, (Nederlandse) taal, geschreven tekst en muziek. Haar studio is een energieke omgeving waar snelheid en rumoer essentieel zijn voor haar werkproces. Voor stilte en onnodige complexiteit is er al genoeg ruimte buiten haar praktijk.