In deze installatie ontmoeten drie generaties elkaar in licht, beweging en stilte. De witte maskers staan niet voor verbergen, maar voor onthullen: ze tonen hoe identiteit ontstaat in persoonlijke, familiale en culturele lagen.

Mijn oma, mijn moeder en ik delen een lijn die diep verankerd ligt in het Caribische gebied, in wateren die Dominicaanse, Curaçaose en Latijns-Amerikaanse verhalen met zich meedragen. De zee in de film is geen specifieke plek, maar een symbool van oorsprong, herinnering en de erfenis van onze voorouders.

Mijn moeder vormt in de film het levende midden. Gekleed in zwart, een absorberende en neutrale kleur, draagt zij de maskers één voor één. Ze wordt de brug tussen generaties, tussen verleden en toekomst, tussen wat blijft en wat verandert. Haar beweging door het licht maakt identiteit vloeibaar: afkomst wordt projectie, en het lichaam wordt een plek waar geschiedenis en eigenheid samenkomen.

De projectie vervormt en onthult tegelijk. De zee glijdt over onze gezichten heen: het water dat onze cultuur en geschiedenis draagt, stroomt letterlijk over ons heen. Zo ontstaat een visuele metafoor voor diaspora en identiteit: we zijn nooit slechts één plek of één verhaal, maar een mengsel, een beweging, een voortdurend worden.

Deze installatie gaat over kracht in verbinding. Over drie vrouwen met ieder een eigen verhaal die samen een onbreekbare lijn vormen. Over hoe wij onze identiteit bouwen op de schouders van hen die vóór ons kwamen, zonder onszelf te verliezen. Over hoe we elkaar dragen door dik en dun, en hoe kracht soms juist uit kwetsbaarheid voortkomt.